Negocjowanie z dziećmi

Uczymy się negocjować niemalże od samego urodzenia. Mały człowiek nawet kiedy jeszcze nie opanował umiejętności mówienia i komunikuje się jedynie za pomocą płaczu, już podejmuje (rzecz jasna nieświadomie) próby negocjowania. Owe próby należałoby raczej nazwać manipulacją, ale tak czy inaczej jest to element procesu negocjacyjnego. Dziś wpis pt. Negocjowanie z dziećmi

Już trzyletnie dzieci potrafią dosyć sprawnie negocjować. Negocjują zazwyczaj drobne kwestie, takie jak np. możliwość otrzymania czegoś słodkiego, pozostania dłużej na placu zabaw czy pójścia później spać.

Nie mniej jednak stosują kilka sprawdzonych taktyk:

Bądź miły i wzbudź sympatię.
Zrób coś dla drugiej strony, tak by była ona zobowiązana zrobić coś dla ciebie / by była winna ci przysługę.
Wybierz odpowiedni czas.
Szukaj sprzymierzeńców.

Dzieci kiedy czegoś od nas chcą:

-> są wyjątkowo grzeczne i posłuszne,

-> oferują nam swoją pomoc; należy się spodziewać, że po pewnym czasie przyjdą po odbiór swojego “długu”,

-> pytają / proszą nas o coś, gdy jesteśmy zajęci, gdy robimy coś co nas pochłania; liczą bowiem na to, że zajęci czymś, łatwiej / szybciej odpowiemy po prostu „Tak”/”Zgoda” by pozbyć się natręta,

-> szukają popleczników np. rodzeństwo łączy się i razem zgodnie negocjuje, wiedząc że wspólnie mają większy wpływ na rodziców i tym samym większe szanse wynegocjowania czegoś.

Negocjowanie z dziećmi jest trudnym procesem. Cała trudność polega na tym, że nie umiemy pozbyć się ładunku emocjonalnego. Ktoś kiedyś zauważył, że gdy emocje wzrastają, sprawność negocjacyjna spada. A zatem negocjując z własnymi dziećmi padamy ofiarą swoich emocji.

Jednak negocjacje rodziców z dziećmi są bardzo pożytecznym zjawiskiem. Taka aktywność nie tylko buduje więzi i usprawnia komunikację między pokoleniami. Ma przede wszystkim znaczenie edukacyjne.

Kiedy negocjujemy z potomstwem, dajemy im szansę nauczenia się mnóstwa rzeczy, m.in.: