Negocjowanie w dobrej / złej wierze

Mówiąc bardzo prosto i ogólnie, negocjowanie w dobrej wierze oznacza negocjowanie w sposób, który prowadzi do osiągnięcia porozumienia. Negocjowanie w złej wierze zaś, to torpedowanie negocjacji, prowadzenie procesu w taki sposób, by do wspólnych uzgodnień nie doszło. Dziś kilka słów w temacie “Negocjowanie w dobrej / złej wierze”

Negocjowanie w dobrej / złej wierze

Bargaining in Bad Faith / in Good Faith

Negocjowanie w dobrej wierze to całość działań, które skutkują zgodą a w sensie formalnym umową.

Oznaki tego:

Wyjaśnianie, tłumaczenie, rozwiewanie wątpliwości drugiej strony
Otwartość na argumenty oponentów
Elastyczność
Poszukiwanie rozwiązań
Podejście koncyliacyjne
Szacunek dla wszystkich uczestników procesu

Natomiast negocjacje w złej wierze można zidentyfikować po następujących oznakach:

Wysuwanie nieuzasadnionych żądań
Ukrywanie informacji, uchylanie się od wyjaśnień
Jednostronne zmienianie podjętych już ustaleń
Wycofywanie się z poczynionych uzgodnień
Wyznaczenie reprezentanta bez uprawnień negocjacyjnych
Częsta zmiana uczestników rozmów w trakcie procesu
Celowe wydłużanie procesu

Negocjowanie w dobrej wierze to zaangażowanie w proces, wiara w jego powodzenie, intencja osiągnięcia porozumienia.

Natomiast negocjowanie w złej wierze to ruchy pozorowane, bez prawdziwego zaangażowania i chęci znalezienia porozumienia.

Negocjowanie w dobrej / złej wierze w polityce i dyplomacji

W świadomości społecznej hasło negocjowania w dobrej, a raczej w złej wierze zaistniało podczas rozmów w Camp David w lipcu 2000. Było to spotkanie na szczycie pomiędzy prezydentem Stanów Zjednoczonych Billem Clintonem, premierem Izraela Ehudem Barakiem i przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej Jaserem Arafatem. Odbywało się w dniach 11-25 lipca 2000 r. i było próbą zakończenia konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

Szczyt zakończył się bez porozumienia. Na zakończenie wydano jedynie Trójstronne Oświadczenie określające uzgodnione zasady mające kierować przyszłymi negocjacjami.

Większość izraelskiej i amerykańskiej krytyki za niepowodzenie szczytu Camp David skierowana została na Jasera Arafata. Po zakończeniu rozmów Ehud Barak komunikował, że palestyński przywódca nie negocjował w dobrej wierze. Nie miał bowiem poważnego zamiaru zakończenia konfliktu ani osiągnięcia/podpisania żadnego porozumienia pokojowego.